Van Separatie - Afgescheidenheid - naar Heel Zijn
artikel door Bea van Wierst juni 2014
We leven in een wereld waar goed,
beter, best net als goed en kwaad, en goed en slecht totaal ingeburgerd
zijn. Onderscheid en vergelijken gaan bijna hand in hand met
discussies, meningen en (ver)oordelen. Het is de wereld van dualiteit
en afgescheidenheid. Een wereld waar Zijn, Eenheid en Heelheid met
vreemde ogen bekeken worden, omdat ze totaal niet passen in het
algemene beeld. Slechts een groep spiritueel gerichte mensen
-waarschijnlijk jij als je dit artikel uit leest- kan zich iets
voorstellen van wat eenheid is. Eén mensheid en het Leven als
één geheel.
Zij die een glimp of meer van de
eenheid en heelheid hebben opgevangen, begrijpen voorlopers als Eckhart
Tolle, Mooji, Amma, Byron Katie en vele anderen beter dan zij die meer
gericht zijn op de materie, de dualiteit en het verwerven van dingen.
Maar dan nog is het vaak lastig om in de paradox van het leven van dag
tot dag de eenheid werkelijk te ervaren. Lastig om niet het verleden te
herkauwen of juist bezig te zijn met allerlei wensen en het verlangen
naar een betere toekomst. Om uit het oordelen en de slachtofferrol te
blijven, en om blij of oké te zijn met wat er nu is. Om voor
alles gericht te zijn op de onvoorwaardelijke liefde in je hart.
In het proces van loslaten heb ik de
laatste jaren ervaren hoe zeer het bestaan van de herkauwer en de
gewoonte van de mind om alles te willen begrijpen en plaatsen, leidt
tot het maken van de meest aannemelijke verhalen. Om dan later te
ontdekken dat op een subtiele manier de slachtofferrol in het mentale
en het emotionele een gewillige volger heeft gevonden. En dat terwijl
ik toch al eventjes getraind en geoefend ben in het Zijn zonder
verhalen en in het leven in het Hier en Nu.
Soms, als het leven ons confronteert
met de realiteit van alledag, begint er van alles te reageren: oude
patronen, diep ingesleten overtuigingen, een weggestopt kindertrauma,
ouderlijke conditionering, of we worden ineens onredelijk emotioneel.
Verdriet, pijn, angst, boosheid, de behoefte aan erkenning, of welke
andere emotie dan ook, dient zich aan. En vaak is het op die momenten
dat we mee gaan met het verhaal en ons koesteren in pijn en zieligheid.
Op zo’n moment is er sprake
van een bewustzijnsvernauwing. We zijn even niet bewust en reageren dus
onbewust vanuit de oude conditionering en pijn. Een oude energie wordt
getriggerd, aangeraakt, en kan zich uit je losmaken. De energie kan
getransformeerd worden, de pijn losgelaten.
Helaas hebben we door de
bewustzijnsvernauwing waar we op dat moment door heen gaan de neiging
om ons met de oude energie te identificeren. We eigenen de emotie en
het verhaal ons toe en blijven er in hangen. We geven de situatie of de
ander -dat wat ons getriggerd heeft- meestal de schuld en zien niet hoe
fantastisch mooi het leven werkt. We hebben even niet in de gaten dat
een oude energie die in ons geconserveerd is op dit zelfde moment
getransformeerd wordt. Soms veroordelen we ons zelf of zijn ronduit
boos op onszelf om wat zich in ons denken of voelen afspeelt.
Kortom we identificeren ons met het
kleine zelf, het lichaam, het denken, de pijn of de emoties en zijn in
‘oordelen over’ terecht gekomen.
Een weg hieruit is het vergroten van
je bewustzijn. Of in andere woorden: herkennen wat er gebeurt en je
niet meer identificeren met het kleine en getriggerde ik. Niet meer de
verhalen geloven die je jezelf vertelt, maar weten wie jij bent voorbij
de verhalen. Of stoppen met het veroordelen van de zogenaamde
schuldenaar, of van jezelf. Of zelfs stoppen met zoeken naar een
schuldige.
Het is het oor-delen waardoor je
weggaat uit de liefde in je hart. Het is het oor-delen waardoor je weg
gaat uit wat er dit moment is. Jij bent het die op zo’n
moment jou afscheidt -jou deelt- van de oor(sprong), van de oer-bron,
die heelheid is. Jij maakt een oer-deling en schept op dat moment de
dualiteit.
Het ervaren van wie jij bent voorbij
de verhalen en oordelen en voorbij het lichaam, de pijn en de emoties
kan soms voor grote wonderen zorgen. Het verhaal van Anita Moorjani is
daar een groot voorbeeld van. In 2006 ligt Anita in het ziekenhuis met
28 citroen grootte kankergezwellen langs haar ruggengraat en de artsen
verwachten dat ze de nacht niet doorkomt. Haar organen vallen uit
terwijl ze op dat moment door een soort BDE (Bijna Dood Ervaring) gaat.
Ze beleeft het één en ander in een andere wereld waarin
ze o.a. haar overleden vader en beste vriendin tegenkomt, en waar ze
ook van alles waarneemt dat in het ziekenhuis gebeurt. Maar ze komt
terug en weet dat ze zal genezen, dat ze is genezen. Binnen absurd
korte tijd (3 dagen) is een aantal gezwellen sterk geslonken en is de
acute kritieke staat afgewend, en binnen een paar weken is er geen
kankercel meer in haar lichaam te vinden.
In de onderstaande video’s
vertelt ze aan interviewster Lilou Mace haar bijzondere verhaal,
inclusief hoe in 5 verschillende grote kankerziekenhuizen haar status
van voor en na de gebeurtenis is onderzocht en eigenlijk als onmogelijk
-en dus wonderbaarlijk- wordt geclassificeerd.
Voor Anita Moorjani was het ervaren
van wie ze is voorbij het lichaam, haar ziekte, de pijn en alle angsten
die haar leven beheersten, de weg naar spontane en volledige genezing.
Ik herken haar verhaal als het zoveelste voorbeeld over wat leven is.
Leven hier in de dualiteit in angst en pijn; en hoe dood geen einde is
aan leven, maar hoe dood ons onthult wie wij eigenlijk zijn.
Ook toont Anita’s verhaal ons
iets over de werking van oordelen en hoe we ons afscheiden van de
eenheid met onze bron. Het laat zien hoe leven in angst onze gezondheid
en ons leven hier kapot maakt, en hoe negatieve emoties en gedachten
niet bijdragen aan een hogere kwaliteit van leven. Integendeel.
Ik hoop dat Anita’s verhaal
ook jou mag inspireren te onderzoeken Wie jij bent en dat het je op weg
mag helpen om overtuigingen en conditioneringen over dood, ziekte,
pijn, genezing los te laten en om anders met je emoties om te gaan.
Anita-Moorjani-s-Near-Death-Experience-clears-in-4-days-grade-4B-lymphoma-cancer
Een 2e interview van Lilou met Anita een jaar later, met wat overlap en vele mooie aanvullingen
Anita heeft ook een boek geschreven over haar leven en ervaring met kanker:
Dying to Be Me, Anita Moorjani on Beating Cancer
terug naar publicaties - artikelen