Genezing door inzicht, geloof en vertrouwen, Bea van Wierst
Gepubliceerd in november 2004

Genezing door geloof en vertrouwen is al heel oud. In de bijbel staan veel voorbeelden van deze vorm van genezing, al dan niet gecombineerd met energieoverdracht en/of handoplegging. Uit Jezus mond kwam: “Ga heen en naar uw geloof zal geschieden”. Het gaat hierbij om geloof in heelheid, en om geloof in de mogelijkheid van genezing, en om het geloof in wat er kan en zal gebeuren. Geloof en vertrouwen kan genoeg zijn voor diepgaande genezing. Soms is er méér, iets anders nodig. Als je aan geloof en vertrouwen het luisteren naar en inzicht verwerven in je ziekte en kwalen toevoegd, dan is er een enorme basis voor werkelijke en diepgaande heling.

Toen ik tweëentwintig jaar oud was, heb ik zelf mogen ervaren hoe geloof genezing kan neerzetten. Ik was op een rebirthopleiding aan het leren hoe de kracht van de adem en de kracht van het denken werkten, toen mij het volgende overkwam: een meisje van 5 en ik waren samen aan het spelen. Ik zwaaide haar aan haar armen in de rondte, we hadden plezier, tot het “mis” ging. Er was een verkeerde stap en we vielen. Maar terwijl we vielen dacht ik: “Het is goed”. Ik zag een matras liggen en in een flits wist ik dat ze daarop zou vallen, zoals ook gebeurde.
Ikzelf kwam voor mijn schouder minder gunstig terecht. Ik lag op mijn buik en kon niet opstaan. Het kind was geschrokken en kwam naar me toe. Ik trooste haar zo goed als kon en vertelde haar Gyan, een van de aanwezigen die verpleegster was, te roepen. Ze deed dat en met hulp werd ik overeind geholpen. Op een bijzondere manier had ik veel pijn aan mijn schouder. Ik kon de arm en schouder ook niet gewoon naar beneden houden maar moest met mijn rechterhand de onderkant van mijn linker elleboog stevig vasthouden, terwijl mijn arm en elleboog omhoog wezen naar mijn oor. In deze houding onderging ik de pijn. Tranen stroomden over mijn wangen, maar iets in me was rustig.

De lessen van de ademopleiding gingen door. Ik zat in de kring mee te zingen, zover het me lukte, over de cellen van mijn lichaam die een oneindige intelligentie in zich hebben en die zichzelf steeds weer herstellen. Ik ademde in de pijn in mijn schouder en heb zo zeker twintig minuten of meer gezeten, totdat de verpleegster zei dat het zo niet goed was en we naar het ziekenhuis moesten. Ook dat was goed voor mij. Ze had gelijk deze pijn was te erg om te negeren.

We maakten ons klaar om met de auto naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis te gaan en een proces van inzichten krijgen begon spontaan: ik moest om hulp vragen, want ik moest eerst naar het toilet en ik kreeg de deur niet open, en mijn broek niet open en naar beneden en ook niet meer omhoog. Ik was niet zo goed in die tijd in hulp vragen en hulp ontvangen. Iets in mij was altijd bang om een “nee” te krijgen. Maar ik moest nu wel ...
Onderweg in de auto en later in het ziekenhuis met mijn twee begeleidsters (beide verpleegsters) kwamen er nog meer inzichten over mijn pijn en mijzelf. In die periode in mijn leven masseerde ik erg veel mensen. Het bleek dat ik van nature helende handen had, en wist wat een lichaam nodig had. Mensen wilden graag door mij gemasseerd worden. Ik vond het ook heerlijk om te doen. De energie stroomde tijdens een massage zeer krachtig door mij heen, ik werd er altijd blij en gelukkig van. Maar nu kon ik het wel vergeten. Zo als nu mijn arm was kon ik helemaal niet masseren. Het was mijn linkerarm en -schouder en al pratend in de auto en later in het ziekenhuis wist ik: het is de linker kant, dus de ontvangende kant. Het klopt: ik moet zelf meer gaan ontvangen. Meer durven vragen en ontvangen, en niet altijd maar geven. De pijn was nog steeds heftig aanwezig en tranen liepen spontaan over mijn wangen, en ik wist dat onder “normale” omstandigheden ik het uitgeschreeuwd zou hebben van de pijn en ik met voorrang bij de eerste hulp geholpen zou zijn. Het was er erg druk bij de eerste hulp. Maar toch was het oké voor mij. Op een bepaald niveau waren de inzichten over wat er met mij gebeurde en de realisatie dat mijn arm en schouder me iets te vertellen, iets te leren hadden, veel belangrijker en bepalender, dan de pijn.
De wachtkamer was zo vol, dat de dames die mij begeleiden, en die bekend waren in het ziekenhuis in Breda, met mij in een apart gangetje waren gaan zitten zodat ze een sigaretje konden roken. Inzichten over regels, over pijn, over wat werkelijk belangrijk is ontstonden in ons samenzijn. En toen dacht ik: “En als ik dan alles, alle inzichten die mijn arm en schouder mij te vertellen hebben, nu heb gekregen, dan hoeft het niet meer.” En diep in me wist ik dat dan de pijn en wat er ook aan de hand was in die arm niet meer nodig was, want ik had er naar geluisterd. Op dat moment was het alsof ik even opgenomen was in een andere dimensie. En op deze plek deed ik mijn arm naar beneden in de volle overtuiging dat dat kon en dat dat goed was. Mijn arm en elleboog zakten van ruim boven mijn oor tot bijna weer helemaal tegen mijn zij en op dat moment dacht ik, even vanuit mijn oude overtuigingen: “Nee, dit kan niet!” Op dat moment stopte het. Het laatste stukje pijn bleef zitten. (Later wist ik dat dat het geheugensteuntje was om werkelijk dingen te gaan veranderen in mijn leven.)
Voor de twee verpleegsters en voor mij was het een heel bijzonder ogenblik. Een heilig ogenblik, waarin we getuigen waren van iets wat we eerder nooit in de praktijk voor mogelijk hadden gehouden. Ook voor hen was het universum even op een ander niveau geopend geweest.

Kort na dit moment was het eindelijk mijn beurt om door spoedeisende hulp onderzocht te worden (we hadden ongeveer een uur in het ziekenhuis gewacht). Nog helemaal verbouwereerd door het gebeuren en nu met mijn arm bijna naar beneden ben ik de spreekkamer ingegaan en heb verteld over de val, over de schouder en mijn arm. De dienstdoende arts liet me mijn arm bewegen, voelde op de zere plekken en liet me plaatsnemen op een apparaat waarmee hij mijn beenderen kon zien (een röntgenapparaat?). Hij zei dat hij kon zien dat er in een botje bij mijn sleutelblad een fractuur zat die grotendeels geheeld was. Hij kon er nu verder niets meer aan doen, het moest uit zichzelf verder genezen.
Of deze arts werkelijk begrepen heeft wat er eerst was, en zo ja of hij het geloofd heeft, weet ik niet. Ik weet alleen dat ik voor en na die tijd nooit een botje gebroken heb gehad. Enkel voor mijn amandelen was ik voordien ooit een nachtje in het ziekenhuis geweest.

Het werk waar ik kort hierna voor gevraagd werd (het geven van massage- en bewustwordingscursussen), en waar ik me sindsdien verder in heb gespecialiseerd, is in de kern volledig gedragen door deze ervaring. In mijn vorige artikel (De zin van het ziekzijn, mei 2004) ben ik dieper ingegaan op de oorzaak van ziektes, zoals ook anderen die zien, en daarmee op het geloof in je eigen heelheid, en op “de zin” en de “boodschappen” die in ziekte en ongevallen verborgen zitten.
Je begrijpt vast wel dat voor mij mijn inzichten niet stopten met de individuele boodschap die mijn val en mijn schouder me te vertellen hadden. Voor mij was na mijn wonderlijke herstel duidelijk dat dit dus de manier is waarop ziekte of ongevallen en herstel werkt, of in ieder geval: “waarop het kan werken”. Wanneer je durft te kijken naar je pijn, naar wat het jou te vertellen heeft, naar wat voor boodschap er in zit, dan kun je beginnen aan een veranderingsproces. Elementen van wie je bent, van hoe je je manifesteert kun je dan gaan veranderen, al naar gelang je de boodschap begrijpt.
En als je dat werkelijk doet, dan kom je op een punt dat je “verkeerde manier van zijn” in de wereld genezen is, en dat ook de vorm (de ziekte, kwaal) die dit had aangenomen, niet meer nodig is.

Later kreeg ik het inzicht dat veel mensen niet gelukkig zijn of zelfs ernstig ziek zijn, omdat ze zichzelf verloochend hebben. Omdat ze niet geluisterd hebben naar wie ze zijn en naar hun zielewensen en zieleverlangens. Omdat ze niet durven tornen aan oude overtuigingen en ideëen die ingegoten zijn door welwillende ouders en anderen. Overtuigingen en ideëen die niet in overeenstemming zijn met de wetten van het denken en zijn. Veel mensen zijn ziek en/of ongelukkig omdat ze er geen idee van hebben dat ze oude overtuigingen kunnen vervangen door nieuwe, beter passende overtuigingen. Veel mensen realiseren zich nog niet dat ze heel zijn en werkelijk gelukkig kunnen zijn en in hun kracht kunnen gaan staan.

Als je over het proces van inzichten opdoen uit ziekte en ongeval e.d. -het proces dat ik hier beschreven heb- meer wilt weten, dan is er een mooi boek geschreven door Marja Huibers-Boeren: Herinner je zelf. Het gaat over hoe zij 8 jaar lang gekluisterd was aan een rolstoel en later nog eens 6 jaar bedlegerig was, en hoe zij stap voor stap tot inzichten kwam over zichzelf en nu de bindweefselaandoening achter zich heeft gelaten en weer wandelt en fietst.

Wanneer je werkelijk durft te geloven in (de mogelijkheid van) herstel, en in het terugvinden van je levensgeluk, weet dan dat het kan als jij durft te geloven (werkelijk gelooft) dat het kan. Als jij voorbij overtuigingen die je klein en bang houden durft te gaan, aan zelfonderzoek gaat doen en durft te vertrouwen in het Goddelijke en in het fantastische dat ook in deze wereld bestaat: genezing door inzichten en door geloof, dan kan zowel genezing, als het terugvinden van je levensgeluk voor jou mogelijk zijn en dan zal het voor jou mogelijk zijn.

Voor iedereen die besluit om van nu af te gaan luisteren naar zijn/haar innerlijke Zelf, naar wie je bent, wat je wilt, naar wat voor jou in je leven werkelijk belangrijk is, naar je zieleverlangen, heb ik mijn boek: Volkomen in je kracht staan geschreven en cursussen op dit gebied ontwikkeld.

terug naar inhoud artikelen