Verslag - artikel voor de nieuwsbrief van februari 2008
Bea van Wierst

Een Gloedgolf, een Voorproefje van Ascentie

Een Gloedgolf is een vloedgolf van energie en verandering. Ineens ben je in het NU. Een heerlijk krachtig en ontspannen gevoel. Je mag eindelijk helemaal jezelf zijn. Er is geen denken. Het is stil. Als een warme, gouden, blije gloed die over je valt. Of waar je in stapt. En je weet of ziet bepaalde dingen. Van sommige dingen weet je -weet ik- zelfs ineens veel, heel veel. En tegelijkertijd weet ik hoe ontzettend weinig ik weet. Er zijn zoveel dingen waar ik helemaal niets van weet. Je ervaart je eigen nietigheid.

Ja soms neemt het leven een hele vlucht. Dan reis je in geen tijd naar het andere eind van de wereld. Dan vliegt de tijd. Of is er misschien geen tijd. Natuurlijk veel mensen nemen geen tijd. Want geen tijd hebben ….
Maar wij hier staan af en toe helemaal buiten de tijd. Soms een paar uurtjes, en verder lekker rustig niets. Gewoon de dingen van alle dag doen. En soms dan ineens is er zo’n golf. De afgelopen maand hebben wij zo’n vloedgolf – zo’n gloedgolf – doorstaan en ons mee omhoog laten nemen!  Wouw.

Inmiddels zijn we weer wat geland. Af en toe is er even een incident dat langs komt. Emoties die geraakt worden.
Op dit moment ben ik eerder in mijn hart geraakt door mooie en fantastische dingen en kan ik soms enorm genieten en heel dankbaar zijn. Na weer gedaald te zijn en het heen en het heen en weer gaan weer op nieuwe manieren ervaren te hebben, blijft voor mij dat iedereen in deze stilte ZIJN kan. Daar weet je steeds, en in het tempo van een langzaam ontvouwende bloem wordt de puzzel gelegd. Alles heeft zijn eigen tijd nodig, niets kan voor z’n tijd.

En soms raakt één van de kinderen een oude “boos”-plek. Zoiets waarvan ik vroeger (tot een aantal maanden terug) van op tilt kon slaan en echt uit mijn dak kon gaan. Winter 2006/07: gillen, schreeuwen, met een deur gooien, weglopen en er uren op uit gaan, zomaar ergens in de winter in het donker aan de kant van de weg gaan staan met de auto om een potje te janken omdat ik genoeg had van al die sores en ellende. Dat getrek, geen geld hebben, gezeur van de kinderen, pijn in mijn lijf, veel pijn, ruim 100 kg zwaar, depressieve gevoelens, niet meer weten wat ik nog leuk vind.
Het gevoel hebben dat ik niet meer kan mediteren, dat ik zelf een hopeloos geval ben, dat één van mijn beste vriendinnen ook nog wegblijft omdat ze het niet meer leuk vindt als ze bij ons is …
Therapie moe, niets is meer leuk om te doen. En niets lukt ook meer. Er komen nauwelijks mensen.

Maar nu is het alsof de blubber of modder waar door heen we ons aan het worstelen waren, eindelijk niet meer echt blijft plakken. Alsof het nog weinig vat heeft. En in feite is het ook zo. Het kan me allemaal een worst schelen of wezen, of wat dan ook. Mijn denken werkt niet meer naar behoren, ik kan niet meer bij mijn denken soms. Ik kan woorden niet meer typen, moet soms heel lang nadenken over de letters en typ dan nog fout (en soms ook helemaal niet). Pijn in mijn hoofd. Karen Bishop schrijft in haar nieuwsbrief over een andere bedrading die in het hoofd ontstaat. Het heeft te maken met enorme energieën die naar de aarde komen. Die wij opvangen. Alles lijkt daardoor ook steeds sneller te gaan. Maar eigenlijk is het dus zo dat we af en toe uit de tijd zijn en in het NU zijn. Of in het nu ZIJN.
Heel bewust aanwezig zijn en vergeten te denken. Daardoor vergeet je dingen. Je ziet iets, pakt het op om weg te leggen, maar bent niet aandachtig genoeg om de beweging af te maken, vergeet het. Je ziet iets anders, proces herhaalt zich en je vind jezelf terug in een andere ruimte met een arm vol met dingen, waarvan de helft gewoon in de andere ruimte hadden kunnen blijven. Of je bent in de keuken aan het opruimen, brengt iets naar de kamer, wordt daar in iets betrokken, daar ben je helemaal bij en pas veel later als je weer in de keuken ergens voor bent zie je en weet je: ik was eerst hier aan het opruimen. Je stoort je aan je eigen gedrag.

Zo wanhopig als ik eind 2006 en 2007 was, “(..) zo gefrustreerd en geen zin meer hebben in wat dan ook, behalve dan een jaargroep, dat vind ik dan nog wel leuk”, zo veel heb ik dus geleerd over aanvaarden. Aanvaarden van alles wat naar je toe komt en van wat over je heen komt. Durven voelen van alle emotionele en fysieke pijn. Zien en ervaren dat fysieke pijn een les is, een inzicht, dat het je iets te vertellen heeft, iets te leren heeft.
Zo ook zul je echt ieder oordeel en elke waarde en norm van jezelf onder ogen moeten durven zien ..

Moed hebben om buiten de gevestigde orde naar genezing, naar gezondheid en zelfs naar Heelheid te durven zoeken. Nou gelukkig heeft het me aan moed bijna nooit ontbroken. Maar ik heb wel moeten leren vragen. Vragen aan God. Aan de engelen. Aan de ongeziene krachten en machten die vanuit liefde ons zouden willen helpen. Ik ben geen vrager, maar ik ben aan God gaan vragen. Ik ben het – me – de situatie – over gaan geven. Ik heb besloten dat ik het niet meer alleen kan en hoef te doen. Opnieuw een overgave: Uw wil geschiede, en daarbij: stuur ze dan maar en zo niet, prima dan gaan we hier weg, ook goed.

Het klinkt bijna als een verhaal van zo iemand die bekeert is tot een bepaald geloof en ergens voelt het bijna zo. Het is als het overgeven van de weerstand van de ego. Het opgeven van iedere wens en elk verlangen. Het hoeft niet meer. Alles wat komt is goed, is van God. En dan is er weinig of geen denken. Denken is weerstand.
Zonder denken is er vrede, stilte. Maar niet als ik in de kamer bij de kinderen zit en de televisie staat aan. De impulsen zijn er nog net als altijd, alhoewel er in mijn hoofd letterlijk veel aan het veranderen is. Ik hoorde altijd al alles, te veel, kon me slecht afluiten. Nu hoor ik nog meer en sommige klanken en geluiden (het hoge blaffen een de hond, de vervelende stemmetjes van tekenfilms op t.v., het harde boze schreeuwen van mijn zoon of dochter) doen echt zeer. Ze snijden als messen of dreunen als mokerslagen niet enkel in mijn oren, maar totaal in mijn hoofd. Ik heb begrepen dat dit niet bij iedereen zo intens is.

Inmiddels is wel duidelijk dat er in het totale proces zowel individuele verschillen als ook veel overeenkomsten zitten. Ik heb begrepen dat het belangrijk is om over de verschijnselen te schrijven, zodat anderen zichzelf en het proces kunnen en zullen gaan begrijpen. Dat is belangrijk want dan kun je hulp zoeken en vinden. En het is heel belangrijk dat je de juiste kanalen vind, want het kan je veel tijd en geld uitsparen. Het gaat steeds zwaarder en moeilijker worden. Het donker en licht zal beide in intensiteit toenemen. De energiegolven die naar de aarde toekomen zullen steeds meer in beroering brengen. Alles wordt geïntensiveerd. Ook de gevoelens van depressie, burnout, geen tijd en geen zin meer hebben, vermoeidheid, geen puf meer hebben, eigenlijk enkel nog willen reizen, de druk van de maatschappij zat zijn, of meer vergelijkbare uitingen van op het randje zitten, zullen allemaal geïntensiveerd worden.
En dat wat velen het liefste willen: controle, structuur en overzicht, dat wordt steeds moeilijker. Enerzijds steeds strakker en strenger, maar op individueel niveau loopt het wat betreft controle enzo helemaal spaak. Sommige mensen hebben de grootste problemen om hun leven op orde te krijgen. En logisch. Het valt niet in stand te houden. Soms vallen dingen helemaal weg. Ook hierover kunnen anderen zoals Hannah Klautz meepraten.
Voor mij is het echter tegelijkertijd de allerhoogste overgave aan mijn Zelf. Aan het Grootste deel in mij om dat de ruimte te geven om te Zijn. Het heeft te maken met je grootste Zelf zijn, en het allemaal samen doen. Iedereen heeft dit deel in zich en dit is wat er bedoelt wordt als men zegt verlichting te willen, of als men wil duidelijk maken wat het Christus bewustzijn is.

En je moet iets doen, het klopt, en het is anders dan wat je voorheen zou doen. Of je doet of zegt het heel anders. Het Ik Ben is actief. Vanuit autoriteit weet het ik. De persoonlijkheid wil zich er soms mee bemoeien (Haha). Af en toe flipt een oude gedachte omhoog.

Het is goed om het oude op te ruimen. Doorgeven, terug geven, afstand doen, maar wel overal even bij stil blijven staan. Zit hier nog energie in? Staan hier waarheden in die ik nog dierbaar geloof of staan hier dingen in die voor mij oud of taai of zelfs versleten koek zijn?
Veel dingen -boeken, cd’s- mogen door naar anderen. Het is een proces waarover Eckhart Tolle in de dvd The Findhorn Retraite verteld over het oprollen van de levensrollen, het loslaten van de toekomst en het loslaten van het verleden. Het loslaten van je levensverhaal om in het NU in het Leven te stappen. Het Leven te Zijn.
Ons verhaal stopt hier niet. Het is ook nog wat wazig, vreemd, onaf enzo. Dat klopt. Het is pas een begin. Een begin waar veel mensen ook door heen zullen gaan en waarbij we allemaal elkaars steun en inzichten kunnen gebruiken. Dit soort van gloedgolven – energiegolven worden vanaf nu in zekere regelmaat naar de aarde gestuurd. We zullen dus steeds verder gaan in dit proces. En wat ik heel mooi en prettig vind: we hebben allemaal een eigen stukje bij te dragen, dus we mogen het samen doen. Vandaar ook de doorlinks die komen naar andere artikelen over dit onderwerp, die bij onze publicaties te vinden zijn binnenkort. En ook de links naar een aantal websites. Maar zover is het nog niet. Alles op z’n tijd. We houden je op de hoogte.

terug naar inhoud artikelen