Soms is het leven hard en onbegrijpelijk. Zo voelt het althans. Alsof je keer op keer toch de verkeerde keuzes hebt gemaakt. Je hebt naar beste weten en kunnen je weg gekozen, bent eerlijk geweest naar je zelf, naar je hart, maar dingen pakken zo anders uit dan je gewenst hebt. Ineens sta je er alleen voor. De weg die je voor je zag is afgesloten. Een andere zie je niet. Je vraagt je af of je dan toch alles verkeerd hebt gedaan. Of je er zo naast zit. Angst, pijn, verdriet, vertwijfeling en spijt stromen door je heen en geven je het gevoel een mislukkeling te zijn. Je ziet er geen weg meer uit.
‘Had ik dan …’, ‘hoe had ik dan…’, ‘zat ik er dan zo naast?’
‘Ik heb het helemaal fout gedaan’, ‘Ik kan het niet’, ‘Ik kan dit leven hier op aarde niet’ en ik wil het ook niet.
Ik weet dat het de pijn van binnen is die geraakt wordt. Het zijn alleen de gedachten die tekeer gaan. Het zijn de emoties die onbedaarlijk omhoog komen. Het is het pijnlichaam in volle actie.
Natuurlijk wil je het anders, en natuurlijk heb je er op jouw manier je best voor gedaan het te veranderen, het anders te doen. Maar hoe kun je je overgeven als er die angst vanbinnen zit, als de omstandigheden zo uitpakken dat de angst geactiveerd wordt? Hoe kun je je overgeven en vertrouwen als je grootste angst geactiveerd is? Als je geen uitweg meer ziet? Hoe kan je dankbaar zijn voor dit, voor iets, voor wat dan ook? Hoe kun je in stil vertrouwen je overgeven en zeggen ‘God ik leg me neer in uw handen, ik sta tot uw dienst, ik vertrouw op u, ik weet dat u altijd bij me bent en dat altijd het juiste gebeurd.’
Waar vind je die rust om het verleden en de toekomst los te laten en in het nu en hier je opnieuw over te geven aan de hogere macht die je leidt? Leidt die je nog wel? Is dit echt een moment waarop God naast je staat en stiekem, zonder dat je het in de gaten hebt, je hand vasthoudt en je naar de volgende, de nieuwe situatie brengt? Kun je zo open ten opzichte van de toekomst staan? Zonder die te willen invullen of bepalen? Als je helemaal niet weet wat er komen gaat. Als je zelf niet ziet wat er voor positiefs zou kunnen gebeuren en je alleen de beren op je weg ziet?
Kun je dan stoppen met denken en zorgen maken en uit de pijn stappen of zelfs uit de pijn blijven en vertrouwen dat het goed is? Kun je zo open en onbevreesd naar de onduidelijke toekomst kijken met alle flexibiliteit voor wat er komen gaat? En weten dat het goed is. Helemaal goed is?
Alle controle loslaten, alle reacties van de mind en het lichaam loslaten en open staan voor welk moois de toekomst je brengt? Kun je houden van wat is, of tenminste accepteren dat het goed is, dat wat er nu is?
Weet je weer alle lessen en ben je je bewust dat je angst gedachten precies dat voortbrengen wat je juist niet wilt. En maakt het dat je je daarom helemaal kunt richten op het nu. En dat je in de stilte God kunt horen die je geruststelt en zegt dat het goed is. Dat hij je vraagt om je iedere dag opnieuw over te geven zodat Zijn wil kan geschieden. Zodat hij je als Zijn kanaal kan gebruiken om liefde door te geven? Sta je daar klaar voor en ben je open om die rol te vervullen? En begrijp je wat hij bedoelt als hij zegt dat je niet voor dat grote werk gebruikt kunt worden als je niet helemaal vrij bent? Vrij van gedachten, zorgen, angsten en overtuigingen die het kanaal, waardoor de liefde zou kunnen stromen, juist met hun aanwezigheid verstopt houden.
Vrij ook om Gods wonderen te laten gebeuren en ze te ontvangen, en om juist met die vrijheid open te staan voor nog veel grotere wonderen, voor bijzondere oplossingen, voor de nieuwe dag, voor het nieuwe dat juist dan je leven in kan komen.
Zie je dat het loslaten van de pijn, de angst en het verdriet noodzakelijke tussenstappen zijn om bij de vrijheid te komen? Dat zonder de ellende en alle interne turmoil de vrijheid mogelijk is, maar dat als er, dat zolang er nog een stukje verleden of toekomst ergens resoneert of kan resoneren, de vrijheid op grote voet van je blijft?
Pas bij vertrouwen en overgave komt de volgende octaaf in zicht, terwijl met strijd en angst en oordelen, net als bij jezelf kwellen en wentelen in oude pijn, dit het gene is dat je ervaart.
Kun je dit zien en dan de dankbaarheid voelen dat er iets op je pad kwam dat het kanaal voor liefde kwam helpen schoonmaken? Kun je dankbaarheid voelen dat al die wrange en zure emoties en gedachten in jou werden aangeraakt om ze naar de oppervlakte te brengen, zodat je ze uit je cellen kan vrij laten, en je ze uit je systeem weg kan laten gaan? Dankbaar zijn omdat er na de regen weer zonneschijn komt. Dankbaar omdat er altijd een nieuwe situatie uit deze ontstaat, zelfs als jij geen uitweg ziet.
En soms ineens, en soms na enige tijd verdwijnt de heftige pijn, verdwijnt het verdriet en de wanhoop. En als je het proces een beetje begrijpt, dan is er soms spontaan de dankbaarheid voor alle emoties, voor de eenzaamheid, de hopeloosheid en de angst. Dan ontstaat weer de overgave en de wens en de intentie om enkel Gods wil te doen, en een kanaal voor zijn Liefde te zijn. Dan is er weer flexibiliteit en verwondering voor wat er komen gaat, en dan weet je opnieuw: het is goed.